"Horum omnium fortissimi sunt Belgae ???"
Posted: Sat Apr 17, 2004 5:48 pm
Salvete,
Hieronder een samenvatting voor eigen studiegebruik (en dus ietwat lapidair en beknopt) van een artikel uit A. Morelli (ed), De grote mythen uit de geschiedenis van België, Vlaanderen en Wallonië, Epo, 1996, p. 25-36 (voor wie het volledig relaas met alle feiten en nuances wil lezen).
Valete,
Q. Pomponius Atticus
---***---
Volgens Caesar zijn de Belgen slechts zo geducht omdat ze zo barbaars en ruw zijn : 1) ze wonen ver van de Provincia, 2) handelaren geraken er niet om hun goederen te verspreiden en 3) ze zijn voortdurend in oorlog met hun naburen, de Germanen.
Het woongebied van de Belgen van toen, ten noorden begrensd door de Rijn, ten zuiden door Seine en Marne, en van noord naar zuid door de Maas, correspondeert trouwens allesbehalve met het België van nu.
Bovendien moeten we ook de motieven van De Bello Gallico, toch een politiek gemotiveerd geschrift, in acht nemen : in Rome bekritiseren zijn tegenstanders Caesar’s wreedheid in zijn optreden tegen de Galliërs. De tegenstander moet dus ontmenselijkt worden, voorgesteld als woest en beestachtig, een typering waarin onverschrokkenheid in de strijd, die bovendien Caesars overwinningsprestatie opwaardeert, vanzelfsprekend een element is.
Later zullen de “oude Belgen” nog voor een ander doel aangegrepen worden : het zich beroepen op een historisch precedent van “België”, dat eigenlijk slechts min of meer toevallig ontstaan was door toedoen van de grote mogendheden. Vlak na Waterloo vertoont het Caesarbeeld in de literatuur trouwens opvallend veel gelijkenissen met dat van Napoleon.
Vaak stelt men in de oude literatuur de Belgen als een eenheid voor, die onder het motto “eendracht maakt macht” optraden tegen de invaller. In werkelijkheid waren de stammen die Caesar onder de noemer “Belgen” groepeert echter diep verdeeld. Zo sloten de Remi (uit Reims, dus al niet in wat nu België is) zich uit schrik aan bij de Romeinen en toonden ze zich zelfs bereid hun broeders, de Suessionen, met wie ze leiders en wetten deelden, te verraden.
Ook met het weerstandsvermogen van onze voorouders in die strijd was het poverder gesteld dan soms voorgesteld worden. In nauwelijks twee veldslagen werden ze moeiteloos in de pan gehakt. Dit alles, de combinatie van gemakkelijk succes en verdeel-en-heerspolitiek, doet wat denken aan de koloniale veroveringen in Amerika of het optreden van onze eigen generaals in Kongo.
Na WO I wordt het accent gelegd op de “beschaving” die de Romeinen onze gewesten brachten, in scherp contrast met de barbarij van de “Germanen” (lees gerust “voorouders van de Duitsers”). De tweedeling tussen een “Latijns-beschaafd” en “Germaans-barbaars” element in België werd overigens ook aangegrepen om de geschiedenis vanuit een Wallingantisch perspectief voor te stellen.
Hieronder een samenvatting voor eigen studiegebruik (en dus ietwat lapidair en beknopt) van een artikel uit A. Morelli (ed), De grote mythen uit de geschiedenis van België, Vlaanderen en Wallonië, Epo, 1996, p. 25-36 (voor wie het volledig relaas met alle feiten en nuances wil lezen).
Valete,
Q. Pomponius Atticus
---***---
Volgens Caesar zijn de Belgen slechts zo geducht omdat ze zo barbaars en ruw zijn : 1) ze wonen ver van de Provincia, 2) handelaren geraken er niet om hun goederen te verspreiden en 3) ze zijn voortdurend in oorlog met hun naburen, de Germanen.
Het woongebied van de Belgen van toen, ten noorden begrensd door de Rijn, ten zuiden door Seine en Marne, en van noord naar zuid door de Maas, correspondeert trouwens allesbehalve met het België van nu.
Bovendien moeten we ook de motieven van De Bello Gallico, toch een politiek gemotiveerd geschrift, in acht nemen : in Rome bekritiseren zijn tegenstanders Caesar’s wreedheid in zijn optreden tegen de Galliërs. De tegenstander moet dus ontmenselijkt worden, voorgesteld als woest en beestachtig, een typering waarin onverschrokkenheid in de strijd, die bovendien Caesars overwinningsprestatie opwaardeert, vanzelfsprekend een element is.
Later zullen de “oude Belgen” nog voor een ander doel aangegrepen worden : het zich beroepen op een historisch precedent van “België”, dat eigenlijk slechts min of meer toevallig ontstaan was door toedoen van de grote mogendheden. Vlak na Waterloo vertoont het Caesarbeeld in de literatuur trouwens opvallend veel gelijkenissen met dat van Napoleon.
Vaak stelt men in de oude literatuur de Belgen als een eenheid voor, die onder het motto “eendracht maakt macht” optraden tegen de invaller. In werkelijkheid waren de stammen die Caesar onder de noemer “Belgen” groepeert echter diep verdeeld. Zo sloten de Remi (uit Reims, dus al niet in wat nu België is) zich uit schrik aan bij de Romeinen en toonden ze zich zelfs bereid hun broeders, de Suessionen, met wie ze leiders en wetten deelden, te verraden.
Ook met het weerstandsvermogen van onze voorouders in die strijd was het poverder gesteld dan soms voorgesteld worden. In nauwelijks twee veldslagen werden ze moeiteloos in de pan gehakt. Dit alles, de combinatie van gemakkelijk succes en verdeel-en-heerspolitiek, doet wat denken aan de koloniale veroveringen in Amerika of het optreden van onze eigen generaals in Kongo.
Na WO I wordt het accent gelegd op de “beschaving” die de Romeinen onze gewesten brachten, in scherp contrast met de barbarij van de “Germanen” (lees gerust “voorouders van de Duitsers”). De tweedeling tussen een “Latijns-beschaafd” en “Germaans-barbaars” element in België werd overigens ook aangegrepen om de geschiedenis vanuit een Wallingantisch perspectief voor te stellen.